Obróbka skrawaniem

Obróbka skrawaniem charakteryzuje się usunięciem warstwy materiału z elementu poddawanemu temu procesowi w celu uzyskania pożądanych wymiarów oraz zachowania tolerancji kształtowych. Pierwsza z metod obróbki skrawaniem to obróbka wiórowa, która polega na usunięciu fragmentów obrabianego elementu przez zamianę go na wióry (drobne części materiału odpadowego). Do obróbki wiórowej zalicza się między innymi operację frezowania, toczenia, wiercenia, rozwiercania, dłutowania. Narzędzia wykorzystywane w obróbce wiórowej nazywają się narzędziami skrawającymi, posiadają one geometryczne ostrza które mają za zadanie usunięcie części materiału z obrabianego elementu. Przykładami narzędzi wykorzystywanych w obróbce wiórowej są frez, nóż tokarski, wiertło.

Drugą z metod jest obróbka ścierna, w której zachodzi proces zdzierania niewielkiej warstwy materiału w celu uzyskania precyzyjnych wymiarów geometrycznych z jednoczesnym zachowaniem niskiej chropowatości powierzchni. W obróbce ściernej jako narzędzie wykorzystuje się tarcze ścierne zwane ściernicami oraz taśmy i pasty szlifierskie.

Proces obróbki skrawaniem odbywa się na wyspecjalizowanych maszynach zwanych obrabiarkami, w zależności od rodzju obróbki wykorzystywane są różne typy obrabiarek. Obecnie najczęściej można spotkać obrabiarki CNC (Computerized Numerical Control), które charakteryzują się sterowaniem komputerowym realizując zadany program. Na obrabiarkach CNC wykonywane są zarówno proste jak i złożone kształty w niezwykle szybki i precyzyjny sposób. Przykłady stosowanych maszyn w obróbce skrawaniem, zarówno konwencjonalne jak i sterowane numerycznie (CNC):

• tokarka
• frezarka
• wiertarka
• centrum obróbcze
• szlifierka
• polerka

W obróbce skrawaniem wyróżniamy obróbkę zgrubną oraz obróbkę wykańczającą. Obróbka zgrubna polega na nadaniu wstępnego kształtu obrabianego elementu z zachowaniem naddatku wymiarowego. Charakteryzuje się niską precyzją oraz wysokimi parametrami obróbki. Natomiast obróbka wykańczająca stosowana jest w celu uzyskania finalnych wymiarów elementu obrabianego przy zachowaniu niskiej chropowatości powierzchni oraz tolerancji geometrycznych.